na &lt;page nr=237&gt; obiad. Pocieszałem się jednakowoż, że tymi paroma dniami niewoli okupuję sobie prawo do wolności, której potem już ani Mac, ani Vilbert, ani nikt inny nie będzie chciał ani mógł mi zamącić.<br>Cierpiałem też bardzo, że z powodu całej tej burleski mogę tak mało widywać Jankę, do której przywiązałem się ogromnie i z niczym nie mogę dać sobie bez niej rady. Janka traktuje mnie jak małego chłopca. Ciągle robi mi jakieś uwagi: "Jesteś rozczochrany, masz brudne paznokcie. Guzik ci się urwał, jak możesz tak chodzić, daj, to ci przyszyję". Wychodząc na podwórko nie przepuściłem pierwszej pani Wright: "jak to tak można