tak, widzisz, jak wszystko się wspaniale układa...<br> Mruczę coś niezobowiązującego, w rodzaju aj-law-ju-cię. Instynktownie odwracam się, bo moja twarz musi w tym momencie zdradzać potworne zmieszanie. Oto nagle moja ślubna przecina jak mieczem mieszczański stan zadowolenia. Ja - obłudny koleżka, ja, który sądziłem, że swój spokój buduję na okiełznaniu emocji i jakimś stoicyzmie, nagle jestem sprowadzany na ziemię, by właściwie - co? No, jednak przestać robić z siebie cnotliwego, powściągliwego dżentelmena, tylko przyznać: w naszym związku nie ma nic ze szlachetności, jest zwykła, doskonale ulokowana chuć, no i anioły. <br>Bo gdy już, już miałem wskutek dziwnych przewrotek zdradzać cię, kochana