poważne przeszkody, nie tylko ze względu na konieczność stosowania skomplikowanej aparatury pomiarowej o dużej dokładności pomiaru, lecz także z uwagi na potrzebę opracowywania danych dla bardzo krótkich przedziałów czasu i dużą pracochłonność obliczeń. Niedogodności tego typu nie występują w zasadzie w przypadku tzw. metody kombinowanej, zaproponowanej przez Penmana (1948). Wykorzystał on najlepsze cechy metody bilansu cieplnego i dyfuzji turbulencyjnej wyprowadzając formułę, w której parowanie z powierzchni wody przedstawiono w funkcji niewielkiej liczby danych meteorologicznych, stosunkowo łatwych do zmierzenia. Aby wykorzystać metodę kombinowaną także do oszacowania wielkości ewapotranspiracji potencjalnej, Penman (1950) włączył do formuły mnożnik emiryczny k (wartości k zmieniają się od 0