papier ciężką, kutą bransoletkę ze złota. Przyglądałem się jej właśnie przy blasku świecy, gdy na korytarzu zadudniły kroki. Szybko zamknąłem pudełko, wsunąłem je do kieszeni i chwyciłem oskard, bo różni ludzie chodzili wtedy po piwnicach. W drzwiach stanął szczupły mężczyzna o żywych oczach i twarzy dawno nie golonej. Spojrzał na oskard i na otwór u mych stóp.<br>- Znalazł pan coś? - zapytał.<br>- Nic.<br>- I ja nic - westchnął. - Już wykopali. Pan chyba Piszczyk?<br>- Tak - odparłem ze zdziwieniem. - Pan mnie zna?<br>- I pan mnie pozna, jak się ogolę. Wąsik. Mieszkałem na czwartym piętrze.<br>Przyjrzałem mu się uważnie. Rzeczywiście, ta twarz migała mi czasem na