Władze uznały więc w nich swych groźnych wrogów.<br>Kogo jednak dostrzegło w nich społeczeństwo, jak odniosło się do faktu pierwszego od pamiętnych lat popowstaniowych procesu tej rangi, co społeczeństwo to sądziło o potężniejącym z roku na rok ruchu rewolucyjnym - mało jeszcze widocznym z salonów, ale przecież ujawniającym się tu i ówdzie w strajku, manifestacji czy choćby pojawieniu się ulotek socjalistycznych?<br>Zacznijmy od głosu prasy wolnej, bo wydawanej poza zasięgiem oddziaływania warszawskiej cenzury. Głos ten pochodzi wyraźnie z drugiej strony społeczno-ideowej barykady, ale rysowany przezeń stereotyp socjalisty powtarza się często w wielu innych dokumentach opinii publicznej i sądów prywatnych z tamtych