jej piersi.<br> Drgnęła, jakby ktoś niewidoczny spłoszył nagle obok nas również niewidoczne stado ptaków.<br> Ale nie odsunęła się ode mnie.<br> Zaczęła tylko coś pośpiesznie mówić.<br> Nie rozumiałem ani słowa z tego.<br> Jakoż ona raczej śpiewała nie znany mi psalm czy też godzinki przed jutrznią.<br> A jeśli już mówiła, przypominało to pacierz lub litanię.<br> W każdym razie wydawało mi się, że musi to być coś kościelnego, bo mnie też chciało się modlić.<br> I zaiste miałem ochotę upaść na kolana i podziękować tej utajonej przed nami sile przepływającej przez wszystkie rośliny i przez wszystkie wody, że mi postawiła tę dziewczynę na drodze i