w chałupie. Jakby byli przygotowani tylko na taki wariant, w którym kobiety żyją dłużej. Odkąd pamiętałem, dziadek bardzo rzadko zostawał sam w domu. Kiedy jednak babcia z mamą musiały wyjechać, na przykład do kardiologa w Warszawie, przygotowywał dla nas obu "zagraj", zdecydowanie najgorszą potrawę, jakiej kosztowałem w życiu. Dziadek hałaśliwie pałaszował rozmiękłe w wodzie kartofle na zasmażce z cebuli i przekonywał mnie, że w mieście takiej zupy "nie dostanie się w żadnej restauracji". Dzięki niemu już jako dziecko rozwijałem zmysł ironii.<br>Konieczność szybkiego ożenku dziadek traktował jako oczywistość. Był znów ustawiony w życiu, wręcz majętny, ponadto oczekiwał, że Rastafiński wyrówna mu