głębszy, przypominał <br>tylko jedno. I chyba mógł być tylko jednym szumem.<br><br>- To chyba morze - odpowiedział w końcu Groszek.<br><br>- Tak właśnie myślałam.<br><br>Ich oczy powoli oswajały się z ciemnościami. Blask dwu małych, seledynowych <br>Księżyców niewiele pomagał. Ale mimo to coraz wyraźniej występowały <br>z głębokich cieniów zarysy wysokich, sucho szeleszczących, pierzastych <br>jak palmy drzew.<br><br>- Popatrz! - szepnął Groszek.<br><br>W stronie, z której najsilniej dochodził ich szum morza, było jaśniej <br>niż w stronach innych. Unosiła się tam bardzo delikatna zielonkawa <br>poświata. Przypominało to jakby chwile poprzedzające wschód Księżyca - a <br>jeszcze bardziej: łunę dalekiego miasta. Miasta świecącego łagodnym, <br>zielonym blaskiem.<br><br>- A więc gdzie my właściwie jesteśmy