Zapewne dzięki nim, pomimo moich lat pięćdziesięciu pięciu, mogłem wywierać na pacjentki wpływ tak niezbędny w praktyce każdego psychiatry.<br>Udałem się do profesora Garraud i przedstawiłem mu sprawę Kiry. Przez chwilę bębnił palcami po biurku i przyglądał mi się z ironicznym uśmiechem, który zawsze wyprowadzał mnie z równowagi. Teraz jednak panowałem nad sobą i na jego uśmiech odpowiadałem twardym spojrzeniem. Wreszcie Garraud wykonał ręką ruch mający oznaczać rezygnację, wstał zza biurka i chłodno oświadczył:<br>- Zgadzam się. Każę wypełnić kartę choroby i mogę wypisać pacjentkę. Proszę porozumieć się z kancelarią. Jeszcze dziś wydam odpowiednie polecenia. Jest Polką - ma prawo wrócić do Polski. Oczywiście, na