i jej wydawców, albo o jakichś bardzo niewesołych tendencjach dających znać o sobie w życiu literackim i umysłowym USA. Nie w tym nawet rzecz, że tekst jest z ducha socrealistyczny; gorzej - jest stuprocentowo banalny. Każdy, kto się interesował, choćby przelotnie, okresem stalinowskim w literaturach wschodnioeuropejskich, potrafiłby sporządzić na kolanie listę parudziesięciu niemal identycznych przemówień na zjazdach literatów oraz programowych artykuliszcz popełnionych przez rozmaitych autorów różnych narodowości w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych. Wszystkie one opierają się na jednym schemacie: po rytualnym hołdzie, złożonym na wstępie mądrym przywódcom prowadzącej nas w jasną przyszłość Partii, następuje równie rytualne wyznanie wiary w doktrynę realizmu socjalistycznego