oprowadzając znajomych z Londynu.<br>Siedział na kamieniu pod ścianą. Przywołał mnie do siebie ruchem ręki.<br>- Czy zdajesz sobie sprawę - powiedział, zatoczywszy łuk ramieniem - że tutaj przechadzali się królowie?<br>- Wiem. Znam przecież historię - mruknąłem.<br>- Żałuję, że wtedy nie żyłem. Byłbym nadwornym poetą. Pisałbym na cześć pieska królowej Jadwigi.<br>- Może nie miała pieska?<br>- Co ty tam wiesz. Miała. Nazywał się Incydeusz.<br>A jakby nie miała, to wtedy napisałbym wiersz na cześć jej stopy. Widziałeś ślad po jej stopie na kościele Karmelitów?<br>Godny poematu w oktawach.<br>Określenie "dworski poeta" miało swój sens. Konstanty potrafił napisać o każdej rzeczy, która wpadła mu w oko. Wiele