by nie oglądać mroku. Rano wstawali i szli na wyrąb. Kościejny zostawał i pił to, co ze sobą przywiózł. Za oknem padał deszcz. Izba była rumowiskiem przedmiotów niezbędnych do życia. Puste puszki, suche bochenki, dziurawe gumowce, próżne butelki, brud i wolność zawsze się splatają. Kościejny rozmawiał ze sobą i śpiewał pieśni, których nikt nie słyszał. Osuwał się na łóżko i wracający o zmierzchu mężczyźni natykali się na jego nieruchome spojrzenie, którym obejmował wszystkich i nikogo. Trzeciego dnia wstawał. Zaprzęgał konie i ruszał w górę przez podmokłe polany na grzbiet Uhrynia, gdzie stosy pociętego drewna przypominały ruiny fortyfikacji, długie, nadgryzione oblężeniem mury