nie podzieliły definitywnie środowiska pisarzy polskich. Większość pisarska zachowała poczucie wspólnoty i solidarności zawodowej.<br>Oczywiście, od tych zewnętrznych cech nieporównanie ważniejsze są czynniki wewnątrzliterackie, merytoryczne. Literatura polska ubiegłego okresu uporała się z głównym problemem epoki, z totalitaryzmem. Wpierw w wyniku wojny i okupacji - z totalitaryzmem hitlerowskim, co w Polsce znalazło pionierski i dojrzały wyraz (od Borowskiego do Nałkowskiej). Następnie z totalitaryzmem typu bolszewickiego, z rosyjskim komunizmem. Rozprawa z nim nie przyszła łatwo, gdyż był on zjawiskiem zwodniczym, przewrotnie się maskującym, posługującym się uniwersalną ideą socjalizmu, mającą w Polsce swe tradycje i istotne zastosowania. Światowa literatura antykomunistyczna była zapewne bardziej efektowna i