miotał na Izraelitów najszpetniejsze obelgi. Zarówno król Saul, jak i jego wodzowie z Abnerem na czele oraz inni wojownicy pochowali się w namiotach ze wstydu i upokorzenia. Czterdzieści dni z rzędu, od rana do zmierzchu, zalewał ich potok szyderstwa, prześladował pogardliwy śmiech wielkoluda. Jego szorstki bas tłukł się donośnym echem po górach i dolinach, wdzierał się uporczywie do uszu i mózgów przygnębionych wojowników izraelskich.<br>Saul pienił się w bezsilnej złości. Śmiałkowi, który by się podjął walki z Filistynem przyrzekał niezmierne bogactwa, zwolnienie z ciężarów podatkowych i rękę swojej najstarszej córki. Ale nikt nie miał odwagi wystąpić do walki; taki postrach budził