winien się posiłkować. Kwestia ta zazwyczaj budziła spory. I nie chodzi tu o "dyżurny" tak wówczas, jak i dzisiaj temat, czyli chętnie konstatowany stan kryzysu, w jakim znalazła się krytyka i sama literatura. Jeszcze przy okazji dyskusji wokół Świata nieprzedstawionego mamy z takim sporem do czynienia. Co więcej, właśnie na początku lat siedemdziesiątych wydawał się nieunikniony. I to, jak się wydaje, co najmniej z dwóch powodów. Pierwszym takim powodem było coraz częściej i głośniej artykułujące się zwątpienie w "naukową" wartość jakiejś jedynej, obiektywnie słusznej metodologii postępowania z tekstem. To sceptyczne nastawienie komplikowało sytuację badacza, ale poszerzało granice wolności oraz kompetencji krytyka