zaczynają więdnąć, a ich aparaty szparkowe zaczynają się zamykać. Pozwala to roślinom na prowadzenie oszczędnej gospodarki wodnej (Monteith i in., 1965).<br>&lt;page nr=142&gt; Stopień rozwarcia szparek decyduje m.in. o przelotowości (przewodności dyfuzyjnej) szparki i liścia w procesie wymiany gazowej. Odwrotnością przelotowości liścia jest opór dyfuzyjny liścia. Według Monteitha (1965) opór dyfuzyjny pojedynczej szparki jest równy różnicy koncentracji gazu między końcami szparki, podzielonej przez natężenie dyfuzji. Opór dyfuzyjny na jednostkę powierzchni liścia jest równy średniej różnicy koncentracji pary wodnej w poszczególnych szparkach, podzielonej przez intensywność transpiracji. W przypadku rozpatrywania parowania terenowego pojęcie oporu dyfuzyjnego można rozszerzyć na całą jednorodną pokrywę roślinną określonego obszaru