Tam straszy, a wy... - Przeżegnała się szybko. - W imię Ojca i Syna, nie mogę nawet wyobrazić sobie!<br>Paragon kopnął pod stołem Perełkę. Ten zamrugał tylko rudawymi rzęsami i zrobił taką niewinną minkę, jakby w tej chwili spadł z nieba. Paragonem wstrząsnął wewnętrzny śmiech. Zdławił go jednak szybko i odezwał się pokornym głosem:<br> - Niech mi włosy na podniebieniu wyrosną, jeśli to się jeszcze powtórzy.<br>Gospodyni zwróciła ku niemu pełne wzruszenia oczy.<br> - Ty, Paragon, jesteś z nich najrozsądniejszy. Powinieneś ich pilnować.<br>Paragon podniósł szelmowsko głowę.<br> -Zrobione, pro... pani. Teraz będą chodzić jak w przedszkolu, za rączkę - i posłał Perełce porozumiewawcze mrugnięcie. Pani Lichoniowa