udałoby się mu wywlec tę skrytą naturę na powierzchnię. A tak wynurza się tylko jak upiór<br> &lt;page nr=193&gt;<br> chwilami, kiedy nachodzi go obcość... taką chwilą był również ten upadek wierności dla Sławka, kiedy go poznałem. Tam - stojąc przed indywidualnym ołtarzem płciowego zatracenia - był widać wyższy, był ponad swoją codzienną naturę. Może Dwie połówki pomarańczy pisał w podobnej chwili. Ponoć zajęło mu to nie więcej niż kwadrans. Wierzę... Bywają przecież drzwi, przy których aż czarno jest od pociemniałych lękliwie losów. I tak mijali się. Bo przecież któregoś dnia Sławek powiedział Dawidowi: "Gdybyśmy się spotkali osiemnaście lat temu, nasze życie potoczyłoby się inaczej..." Pomyślałem sobie