wystawił londyński Royal Shakespeare Theatre, a której amerykańską premierę oglądałam w nowojorskim teatrze off-Broadway, pokazuje z przerażającą oczywistością, jak skądinąd porządny ("dobry"), człowiek, intelektualista i esteta, w imię ochrony własnych interesów, ze względu na konformizm, próżność i chęć uwolnienia się od balastu w postaci półobłąkanej, ślepej matki i nieco pomylonej żony, zaprzedaje swój umysł i swoje sumienie doktrynie totalnej. Popełnia jednak zasadniczy błąd logiczny, jakże częsty u ludzi jego pokroju: wydaje mu się, że ta doktryna będzie obowiązywała na wieczność. Co więcej, ponieważ jest intelektualistą, potrafi sobie każde swoje zachowanie, każdy wybór zracjonalizować. I dlatego nadal uważa się za dobrego