Manfreda, na szczycie Jungfrau, w chacie myśliwego. Ich tonacja wizualna i emocjonalna współgra z porami dnia. Następują po sobie kolejno (co nie dowodzi, by akcja zamykała się w 24 godzinach) i determinują tonację tego, co widzialne - są wymieniane w Manfredzie północ, ranek, przedpołudnie, południe (i godziny aż do nadejścia nocy), pora wschodu księżyca, wieczór przed zachodem słońca, pora zachodu, pora zmierzchu. I w scenie ostatniej - ciemność oblana światłem księżyca, czas śmierci. Pora dnia jest tu jedynym stałym elementem didaskaliów. Od dobowego cyklu zależy zmieniający się charakter przestrzeni, łagodnej w dzień, tajemniczej, pełnej duchów w porach ciemności i nocy. Tylko scena, usytuowana