Zuzia i Andrzej odjeżdżali, Ewelina była dobrej myśli. Polubiła tego chłopca, przestała się go bać, czy raczej przestała się bać, że on może wyrządzić krzywdę Zuzi. Był wyraźnie przez bratanicę zdominowany, z nich dwojga ona była silniejszą osobowością. Patrzyła na nich na peronie. Oboje z plecakami, opaleni, roześmiani. Zuzia w portkach i flanelowej koszuli wyglądała jak chłopak. Włosy schowane miała pod słomkowym kapeluszem. Kiedy nadjechał pociąg rzuciła się Ewelinie na szyję:<br>- Jestem szczęśliwa - szepnęła jej do ucha. <br>W drodze ze stacji Ewelina powiedziała do Tadeusza:<br>- Wydaje mi się, że Zuzia przełamie złą passę panien Lechickich. <br>- Może to ta kwarantanna pod nazwiskiem