z życiowej konieczności. Nie chcę pisywać byle gdzie, ale nie mam złudzeń co do tego, co mi będzie wolno pisać. To jest rodzaj zdrady wobec siebie. <br>Oczy pana Dariusza zwęziły się półuśmiechu. <br>- Pani Ewelino, pomiędzy dobrym i lichym dywanem jest taka różnica, że ten dobry wiele zniesie, a ten lichy porwie się w strzępy nawet, jeżeli stąpać po nim w miękkich pantoflach. <br>Tym razem Ewelina się roześmiała i było to jeszcze mniej grzeczne. <br>- Nie zrozumiałam aluzji. <br>- Zrozumiała pani - odrzekł. - Mam dla pani ciekawy materiał. Trzeba jechać do Płocka. <br>- W porządku - odrzekła kwaśno. <br>Rozpoczęła więc znowu pracę reporterki. Bez złudzeń. Lekcja z