bohater Ferdydurke staje się niezauważalnie figurą doskonałego artysty. Nie ma wieku, tożsamości, nie ma oblicza, jak przypominają ostatnie słowa powieści: "Uciekam z gębą w rękach" (F 255). Z gębą, którą potrafię przyprawić sobie wedle potrzeby czy zachcenia... Tak właśnie narrator - w swej ogromnej złożoności - odsyła w końcu do autora. Jestem potencją, ruchem naprzód, niczym więcej - zdaje się mówić. Ale nikomu się nie poddam i umiem opowiedzieć wszystko, czyli stać się każdym i wszystkim... być Mistrzem.<br><br>&lt;tit&gt;ŚLUB JAKO TRAGEDIA PSYCHOANALITYCZNA&lt;/&gt;<br><br>I<br><br>&lt;q&gt;"We śnie ukazuje się Henrykowi..."&lt;/&gt; - zaczyna Gombrowicz streszczenie Ślubu (Dr 95). Kończąc powtarza, że Henryk &lt;q&gt;"widzi się wobec świata fikcji, snu