Grunwaldzkiej okazał się pełny, ale w tłumie odświętnie ubranych poznaniaków, którzy przyszli po prostu na niedzielną mszę, z trudem wyłowiłem parę twarzy znajomych działaczy opozycyjnych. Samych tajniaków - też znajomych z rozmaitych przesłuchań i zatrzymań - było chyba ze dwa razy więcej. W kazaniu księdza mało kto chyba dosłyszał jedno bezbarwne zdanie, powiadamiające w wyważonych słowach o intencji mszy. Gdy tłum wylał się na zewnątrz, padał rzęsisty deszcz. Zebraliśmy się pod parasolami: było nas nie więcej niż dziesięciu. I w tej wilgotnej szarości, rozczarowaniu i osamotnieniu zrobiliśmy jedyną rzecz, która jeszcze pozostała do zrobienia, która była w stanie nadać temu dniowi jakiś sens