od Karguli, boś ty Pawlaczka! Tak, Pawlaczka... - to<br>odkrycie jakby jednoczy go z niemowlęciem. Znów robi kilka tanecznych<br>kroków, huśtając małą w powietrzu. Dziewczynka zanosi się śmiechem,<br>szczerzy swoje bezzębne usta. Śmieje się Jaśko. Kiedy jednak słyszy<br>kroki Kaźmierza na ganku, siada na krześle z taką miną, jakby miał<br>właśnie pozować do paszportowej fotografii.<br> W drzwiach staje Kaźmierz. Patrzy niepewnie na brata. Podsuwa przed<br>jego oczy przyniesiony worek.<br> - Jaśku, zobacz, co tu jest.<br> - Ziemia? - John Pawlak udaje zdziwienie. Wkłada dłoń do środka i<br>przesiewa tę ziemię przez palce.<br> - Chciał ty ziemię, &lt;orig&gt;żeb'&lt;/&gt; ty mógł nią swój grób w Chicago posypać.<br> - Chciałem