się na intuicji, do wsłuchiwania się w "głosy serca".<br> Ta wielka debata w obronie irracjonalności odbywała się w latach młodości Zdziechowskiego i nie mogła go minąć. Ale wczytując się w jego pisma jest się skłonnym raczej przypuścić, że była to następna i późniejsza fala, że właściwą podstawą jego religijności było pozytywistyczne rozdwojenie pomiędzy wiarą i rozumem, a więc styl myślenia sprzed przełomu 1885 roku. Zdziechowski samego rozumu nie podważał, nie odkrywał jego podejrzanych labiryntów. Czucie i wiara z jednej strony, a intelekt z drugiej stanowiły dla niego dwie odrębne i skłócone całości. Przeciwstawienie było tym jaskrawsze, że dla katolika tego okresu