wyraźną tendencję moralizatorską, dydaktyczną. Ukazuje ona pobożnego cierpiętnika Hioba jako przykład dla innych. Natomiast poetycka część księgi zdaje się być wyznaniemjakiegoś kroczącego samotną i stromą drogą bojownika, który swe rozterki i zmagania ukazał w obrazie Hioba i jego przyjaciół. Toteż nieraz można spotkać się ze zdaniem, że opowieść zawarta w prologu i epilogu i stanowiąca niejako "ramy historyczne" całej księgi jest znacznie starsza od dialogu poetyckiego. Autor poematu nie odważył się jej odrzucić i włączył ją do swego utworu, mimo że prolog i epilog - według przedstawicieli powyższej opinii - oszpecają całe dzieło. Takie stanowisko, jak to wykazali E. Dhorme, G. Hölscher czy