poskarżyła się Róża.<br>- I chwała Bogu - wyszeptał i pchnął furtkę z całej siły. <br><br>Nocą cicho, wojna przymilkła, tak cicho, że obolały i zaśnieżony świat podkradł się pod okna. Podszedł jak zwykle, zaciekawiony, troszkę senny i wymęczony. Śnieg się urwał, niebo wyczyściło. Towarowy pociąg, można było to rozeznać po monotonii stuków, przejechał bez zatrzymywania się. Prychał, na podjeździe pod Górę Baranowską zagwizdał, puścił parę. Przeciął mroźne powietrze jak ostry nóż. Pomieszał wszystko. Świadkiem tego przemieszania był dyżurny ruchu Salwa, mężczyzna czterdziestopięcioletni, z dereszowatym wąsem, ciepłym spojrzeniem tych, którzy lubią sobie umiarkowanie popić i odpowiednio zarobić. Okręcony przemyślnie służbowym płaszczem z czarnymi guzikami