prawdzie" promieniującej z dramatów Szekspira, dało mu to asumpt do rozwinięcia ideologii narodowej. Zachwycał się autentyzmem jego stylu i z pogardą traktował uwięzione w konwencjach inscenizacje francuskie. Niemcy zaś, twierdził, we właściwy sposób grają Szekspira, wznosząc poezję na wyżyny sztuki narodowej. U Niemców dążenie do prawdy jest bowiem podporządkowane pragnieniu przekształcenia ludu w naród. Te szczytne dążenia nadają powagę sztuce; gdy ich brak, wówczas jest ona tylko zabawką. Z tego też powodu Tieck cenił przeróbki Schrödera, które, jak twierdził, zrywając z konwenansem, wprowadzają na scenę prawdziwie niemieckiego ducha; a tak głęboki autentyzm można do teatru wprowadzać tylko za Szekspirem. Toteż Schröder