matą biegł od budynku <br>poprzez falistą równinę rząd kamiennych słupów, <br>nie wyższych od człowieka. Na nich biegły rozpięte <br>dwa cienkie, gładkie pręty.<br><br>Cofnął się do drzwi i wychylił połowę twarzy. <br>Nikt już nie stał na kopcu węgli obok wielkiej chaty. <br>Przemknął na palcach obok śpiącego, a potem odchylił <br>matę i przełożył nogi za krawędź otworu. <br>Ruszył wzdłuż rzędu słupów, chowając się <br>za nimi. A kiedy całe osiedle znikło już z oczu, przyklęknął <br>i zakopał w ziemię pismo.<br><br>Szedł nie spotykając nikogo, a o zachodzie znalazł się <br>w dzikiej okolicy porośniętej krzakami i pociętej <br>wąwozami. W poziomych promieniach słońca zobaczył <br>góry oblane