niezaprzeczalne były dowody niewierności Danuty. Wielka szkoda, że tylko to drugie było kłamstwem. Szliśmy powoli, aż dotarliśmy do ostrego zakrętu, którym tramwaje, ryzykując każdorazowo wykolejenie, skręcały w Aleje Marcinkowskiego, aby potem na łeb na szyję zjechać w dół do Placu Świętokrzyskiego. Zatrzymałam się. Popatrzyłam na śliczny kościółek Świętego Marcina z przepięknymi witrażami. Za plecami miałam stragany i nie kończące się procesje pieszych.<br>- Mam prawo do ciebie - oznajmił nagle. Spróbował wziąć mnie pod rękę, a potem pod łokieć.<br>Odepchnęłam go na sam skraj chodnika.<br>- Tramwaj! - przestrzegłam grzecznie.<br>Obejrzał się i odskoczył. Zielony kolos nadlatywał z hukiem, wąskim kanionem ulicy. Już był koło