byla w ogniu. Krzyknęłam i zaczęlam szamotać się pomiędzy krzesłami. Ktoś mnie pchnął z całej siły i pośliznął się obok, wiedziałam, że to kobieta. Zdaje mi się, że wołałam Widmara, ale nie rozróżniałam ani postaci, ani twarzy. Wszystko się pokręciło, tam były męskie ręce, a tam kobiece nogi, ktoś przerzucił przeze mnie płaszcz. aż zachwiałam się i upadłam piersią na poręcz fotela. Wtedy na szczęście otwarto wszystkie drzwi na oścież i zapalono światła. Panika ucichła, bo w gruncie rzeczy nie było żadnego niebezpieczeństwa i jednego strażaka w kasku wystarczyło, aby zgasić cały ogień. Lecz prawie wszyscy śpieszyli ku wyjściu.<br>Koło otwartych drzwi