i spada brzęcząc na kamienie.<br>Polek szuka długo omackiem. Znajduje wreszcie blaszkę cynową. Zaczyna wodzić palcami po wypukłych liniach nutowych. U spodu matrycy znajduje znak kotwicy. Dolna krawędź płytki jest ostra, najeżona drobnymi ząbkami, jak paszczęka szczupaka.<br>Polek chwilę odpoczywa. Później, przemagając rwący ból w piersiach, podnosi obie ręce i przykłada do szyi brzeg cynkowej blaszki z nieznaną pieśnią. Znowu poczynają sypać się gdzieś z góry rozgrzane pęki kwiatu czeremchy. Ciemność drga raptownie, rusza w spieszną podróż dookolną. Matryca wysuwa się z palców chłopca. Polek zamyka nie widzące oczy. Leży długą chwilę nieruchomo, słuchając bólu, który żarłocznie toczy jego ciało. Kropla