nim skwapliwie. - Trochę zamokło... - mówił zdyszany. - Czekolada... Chleb... - Zjadłbym i kamień - śmiał się Adaś. - Byle miękki. Najpierw nakarmił Francuza, potem sam machnął kilkakrotnie szczękami jak młody wilk.<br>- Teraz jestem gotów do najstraszliwszych czynów... W drogę, panowie! Czy pan będzie mógł iść o własnych siłach? - zapytał Francuza.<br>- Spróbuję. Jest mi bardzo przykro... - Mówić nie warto! - przerwał Adaś.<br>Wraz z Burskim ujęli go pod ręce i uszli kilka kroków.<br>- Nie da się! - rzekł Burski. - Ten człowiek jest okropnie wycieńczony.<br>Francuz poczuwszy dotkliwy ból w ręce, syknął w pierwszej chwili, lecz zaraz potem zacisnął zęby, aby niczego po sobie nie pokazać.<br>- Tak, nie da