stuknęły głucho o kamienne płyty. Głowa zwisała bezwładnie. Usta nauczyciela <br>poruszyły się znów: można było pomyśleć, że powiedział jedno krótkie słowo. <br>Widać było po nim wysiłek - ledwo mógł utrzymać ciało. Po co to robił? Ludzie <br>patrzyli zdumieni.<br> Wtem ktoś krzyknął. Zerwał się szmer. Po policzkach Eutychusa przebiegło drżenie. <br>Rozchylone usta przymknęły się. Ciało poruszył jakby lekki prąd życia. Otaczający <br>z krzykiem poczęli się tłoczyć. Liczne dłonie podparły leżącego, wyręczyły nauczyciela. <br>"Żyje!" - krzyknęła dziko matka. Przysunęła twarz do twarzy chłopca, śledząc <br>płonącym wzrokiem jego wolno rozchylające się powieki. "Żyje!" Wczepiła palce <br>w ramię uratowanego. "Żyje!" Zerwała się na nogi. "Ludzie, patrzcie, żyje!" <br>Drżącą