A Wilhelm, cóż, rozchorował się jeszcze paskudniej i całą namiętność skierować musiał na karcięta w klubie na świętego Antoniego, podczas gdy jego małżonka jadła winogrona u Eleonory, na cienistej werandzie przy ulicy Gustownej, wylewając przed cierpliwą siostrą codzienne żale na niepoprawną służbę. <br>Wszystko to spadło na nich zapewne dlatego, że przyporządkowani byli mojej prawej stronie widzenia świata. Jak cała ta ich ulica Krzyżowa. Która niebawem stać się miała ośrodkiem żydowskiego piekła.<br>Ostatnią bieżnią dla Lejbusia.<br>Ostatnią trampoliną dla babci Eleonory..<br>*** <br>Wolbórkę wielbię nie tylko wieczorami, kiedy wracamy z Janem albo z Chrapskim z klubu wuja Wilhelma, a w rzece kłębią się