gruntowniejszą wiedzą teoretyczną, tak od psychologa-badacza (zwłaszcza dopiero stawiającego pierwsze samodzielne kroki badawcze) oczekuje się, iż będzie zwracał się on o pomoc do specjalisty - metodologa, psychometry czy statystyka. Nie przynosi mu ujmy to, że czegoś nie wie. Gwałtowny rozwój metodologii badań empirycznych (także komputeryzacja psychometrii i statystyki) uniemożliwia - zwłaszcza psychologowi, który musi śledzić rozwój wiedzy w zakresie swojej specjalizacji - dotrzymywanie kroku specjalistom z zakresu metodologii, którzy tylko nią się profesjonalnie zajmują. Przynosi natomiast ujmę (powiem ostrzej - dyskwalifikuje go jako badacza!) postawa nieujawniania swojej niewiedzy metodologicznej w obawie przed utratą swoiście pojmowanego prestiżu zawodowego (Rosenbergowski "lęk przed oceną"). Zatem można sformułować