on serio traktował swoją propozycję. Miesiąc później jechaliśmy przez pół Polski pod plandeką prawie pustej ciężarówki, w której jedynymi meblami, jakich dorobiliśmy się w czasie dwuletniej pracy zawodowej i korzystania z wynajętego mieszkania, było łóżeczko dziecinne, pianino Bechstein i różowy nocniczek. Poza tym adapter, kilka płyt z dobrym jazzem i pudła z książkami. Tych pudeł to nawet do końca nie rozpakowaliśmy.<br>Zajechaliśmy pod wieczór. Ojciec żony, który pomagał nam w przeprowadzce, załamał ręce, kiedy zobaczył, że pianino nie mieści się na wąskiej klatce schodowej - dwupokojowe mieszkanie służbowe, które nam przydzielono, usytuowane było na pierwszym piętrze i nijak nie dawało się wykręcić