niebo obronne mury i baszty, zręby ratusza, kościołów, bram i kamienic. Najpotężniej jednak piętrzyły się łuki i filary ogromnego Mariackiego kościoła. Przewyższał on nawet ceglany zamek w widłach Raduni i Motławy - siedzibę krzyżackiego komtura, który twardo i surowo sprawował rządy nad miastem. <br>Na imię mu było Henryk. Sercem jego władała pycha i srogość. On to, wyciąwszy słowiańską ludność starego Gdańska, niedobitki straszliwej rzezi osadził na Osieku, a sprowadzał obcych przybyszy i im dawał ziemię gdańszczan. By odpędzić widmo zbrodni prześladujące go nocami, starał się zatrzeć wszystkie ślady dawnego miasta. Rozbił toporem herbową tarczę Gdańska, na której widniał okręt pod srebrną gwiazdą