je mojemu miłemu. Pragnę, by Ecelino, ilekroć na nie spojrzy - przypomniał sobie o mnie. <br>Wrosz obiecał spełnić prośbę córki. Zdarzyło się jednak, że jakiś szpieg doniósł o tym na zamek i starca wtrącono do lochów. Zrozpaczona Jaskółeczka pobiegła szukać ratunku do narzeczonego. Przybiegła zdyszana i zapłakana na budowę i poczęła pytać murarzy o Ecelina. <br>- Nie widzieliśmy go - odpowiadali. - Jest tu wszakże komtur Henryk. Przyszedł dziś obaczyć, czy budowa daleko już postąpiła. <br>- Gdzie on? - zapytała postanawiając w rozpaczy prosić Krzyżaka, by uwolnił jej ojca. <br>- O, tam - wyciągali ręce. - Na rusztowaniach, pod samym szczytem wieży.<br>Pobiegła lekko ku kościołowi i poczęła śpiesznie wspinać