Słuchaj! - zawołałem.<br> - Wolno mi wyjść do ogrodu!<br> Oniemiała pod akacją, sypiącą cienie listeczków na jej złote<br>włosy.<br> Zdawało mi się, że wokół wszystko migocze.<br> - Wolno ci wyjść?... - spytała chwytając się za serce.<br> - Naprawdę pozwolili mi wyjść z tobą do ogrodu! Naprawdę! -<br>wołałem zza kraty.<br> - Do ogrodu? - powtórzyła. - 0, Boże!...<br> I raptem na moich oczach zaczęła podskakiwać!<br> Jak mała dziewczynka!<br> Ta w czerwonych butkach, którą oglądałem niedawno na tej samej<br>ścieżce, pod tą samą akacją!...<br> Brakowało jej tylko kokardy!<br> Ten sam urok.<br> Ten sam wdzięk.<br> I wręcz to samo olśnienie!<br> Taka jest, jaka była trzydzieści lat wstecz, taka jest, jaka<br>była, jaka