Problem denotacji przedstawia się stosunkowo prosto. Patrząc z trybun stadionu, widzimy, jak sylwetki ludzkie, same w sobie pozbawione znaczenia, dzięki rytmicznej koordynacji komponują się w pewne obrazy czy "napisy": godło państwowe, zarys granic kraju, okolicznościowe hasło. Jedyną komplikacją jest tu fakt, że ta denotacyjna funkcja nie ma charakteru ciągłego, nie realizuje się bez przerwy od początku aż do zakończenia widowiska; można by raczej powiedzieć, że tylko chwilami gromada uczestników pokazu formuje się w obraz czy "napis", przerwy zaś pomiędzy tymi momentami wypełnione są pozbawionymi charakteru znakowego układami ruchów wykonywanych rytmicznie i równocześnie przez geometrycznie ustawionych uczestników. Przyrównując rzecz do zjawisk z dziedziny