i Ameryka też miały swoje miejsce w patosie wojny. Lubiłem "...", gwiaździsty sztandar, wzruszałem się widokiem płaskich jak patelnia hełmów, wysocy anglosascy chłopcy bohatersko i ofiarnie stawiający czoło niemieckiemu nieszczęściu byli moimi braćmi - ale to nie to samo. Gdy na filmie wojennym ukazywał się na ekranie mały punkcik, rozrastając się w rozszalałym pędzie w datę 1914, a muzyka grała pierwsze takty Marsylianki, czułem serce w gardle, dreszcz bliski ściągnięcia ze mnie skóry i chciałem się podrywać, ażeby biec i bronić czegoś nie określonego bliżej w formie, co jest mi bliskie jak ja sam; w ułamkowym skrócie przelatywały mi przez głowę nieznane pejzaże