właściwe barokowi i Molierowi. Absurd barokowy bowiem to ukryty sens świata. Absurd egzystencjalny zaś to świat nieuleczalnego bezsensu. Dla Camusa człowiek absurdu to ten, który choć uległ "tęsknocie za wiecznością", niczego jednak ze względu na nią <hi rend="spaced">nie przedsięweźmie</>, stawia bowiem nie na wieczność, lecz na odwagę, własną odwagę i własny rozum. Odwaga każe mu wprawdzie żyć pełnią życia, lecz zadowalając się jedynie tym, co mu dostępne. Rozum zaś zmusza go do uznania swych ciasno zakreślonych granic. Wedle Camusa taką właśnie postawę okazuje Don Juan Moliera: nie wierzy ani nie uznaje żadnego "głębszego" sensu rzeczy, najwyższą wartością jest dla niego przede wszystkim