osobliwości, twierdził, należy patrzeć historycznie jako na właściwość epoki i trybut na jej rzecz. Ważną nowością z zakresu metod krytyki było to, że Coleridge oceniał dzieła pisarza z punktu widzenia całości, nie godził się na krytykę cząstkową poszczególnych elementów (szło przede wszystkim o język i styl), gdyż, jak pisał, można rozważać je tylko z punktu widzenia funkcji spełnianych w obrębie utworu. Język jest jego częścią integralną, nie można traktować go z punktu widzenia obowiązujących w poezji kryteriów "poprawności"; w dramacie obowiązuje odrębna logika, podporządkowana napięciom namiętności - stąd i język odrębny.<br>Eksponował mistrzostwo Szekspira jako kreatora charakterów (tu bliski był Schleglowi), odsłaniającego