walki), po nim ja (miałem ukryte przy<br>sobie testamenty i listy do rodzin), nie wszyscy z tej celi bowiem<br>mieli zamiar uciekać; nie byli zdolni fizycznie albo obawiali się<br>zemsty hitlerowców na ich rodzinach.<br> Pamiętam dokładnie, że był to dzień drugiego lipca 1940<br>roku i decydujący moment. Zaczęło się już rozwidniać, przez<br>uchylone okno obserwowałem dziedziniec. Zauważyłem, że<br>wzmocnione posiłki nocne esesmanów już odeszły. Jeden tylko<br>wartownik wolnym krokiem obchodził wokół budynek więzienny.<br>Przez szparę uchylonego okna dokładnie obserwowaliśmy go, kiedy<br>się chował za załom budynku, i wówczas według<br>ustalonej kolejności należało skakać (...)<br> Przez szczelinę okna zauważyłem, że wartownik, spacerując<br>wolno