nawet zabawna, lecz pozbawiona dystansu estetycznego, niedojrzana dzisiejszym okiem, nie zinterpretowana plastycznie. U nas Leon Schiller z upodobaniem, z rozbawioną czułością lubił wracać do "starego teatru", Daszewski umiał go świetnie &lt;orig&gt;persyflażować&lt;/&gt;. Bez tego - bez zmrużenia oka w uśmiechu lub wzruszeniu - taki powrót nie ma sensu estetycznego. Jest tylko wycieczką do rupieciarni na strychu lub do zakurzonego prowincjonalnego muzeum.<br>&lt;page nr=60&gt; &lt;tit&gt;The Abbey Theatre&lt;/&gt;<br><br>Irlandzki teatr narodowy (nb. obchodzący w tym roku 60-lecie istnienia) przyjechał na festiwal z dwiema sztukami największego żyjącego dramatopisarza irlandzkiego, Seana O'Casey: "Juno and the Paycock" oraz "The Plough and the Stars". Ale nie jest to takie oczywiste jakby