dostarczanych przez przemysł i infrastrukturę towarów i usług, producenci i finansujące ich banki stanęłyby u progu bankructwa, a życie gospodarcze uległoby zahamowaniu wraz ze wszystkimi skutkami kryzysu lat trzydziestych. Przy bezużytecznych zakładach pracy i rdzewiejących urządzeniach fabrycznych rozrastałaby się, w skali przekraczającej dotychczasowe normy, armia głodnych i niezatrudnionych, która oczywiście rychło zmiotłaby system. Dlatego redystrybucja dochodu narodowego w warunkach nowej rewolucyjnej technologii musiała być koniecznością nie podlegającą żadnym wątpliwościom. Z kolei kto w warunkach zasad praworządności i demokracji, zapewniającej wszystkim równość wobec prawa, mógł pełnić rolę koordynatora w redystrybucji dochodu narodowego? Oczywiście nikt inny nie mógł pretendować do tej roli, jak