spotkać tego dziwnego chłopa-artystę, któremu zachciało się mieć we wsi fontannę. Jesteśmy już przyjaciółmi. Przyniósł mi do sadu wyrwane z zeszytu kartki i ołówek. <br><br>Ale to wszystko było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Biorę ołówek do ręki - i znów piekielny ból głowy, mdłości, mgła przed oczami. Jak mogę rysować, skoro nie widzę? Nie widzę. Także oczami wyobraźni nie widzę już tej fontanny, tak jak ją zobaczyłam, gdy stałam na ganku szkoły. Gdzieś się zapodziały proporcje, lekkość, styl, fantazja. Przy pomocy Andrzeja narysowałam jakiś potworny knot. <br>- Nie jesteś zadowolona?<br>- Nie. <br>- Może jak się lepiej poczujesz... <br>- Może... <br>On też doznał rozczarowania