że w każdym razie nie słyszał psów rozmawiających ze sobą ludzkimi słowami. Nie przypuszczał jednak, żeby to byli złodzieje.<br>- Czego sobie panowie życzą? - rzekł na wszelki wypadek groźnie, i odruchowo zakasał rękaw, podczas gdy czarny, niezgrabny Widmar zbliżał się do niego. Przy świetle zapałki rozróżnił wykrzywione, a zarazem dziwnie spokojne rysy twarzy. W wyrazie jej było coś z kamienia, jeżeli kamień mógłby mieć jakiś cierpiący wyraz. Nie odczuł do tego człowieka żadnego zaufania.<br>- Nic nie wiem o doktorze Tamtenie! - powiedział nieufnie, ale wtedy człowiek stojący naprzeciwko niego wcisnął mu do ręki dwie czy trzy monety. Taka hojność świadczyła poniekąd o uczciwych